Wij snappen het best. Als zorgprofessional wil je maar één ding: jouw patiënten of cliënten zo goed mogelijk helpen. En of het nou Eva is die ervoor zorgt dat jij je werk (zo goed mogelijk) kunt doen of die ene organisatie, “ach da’s niet zo belangrijk, toch?” Wacht, toch wel. Want de vorm van bemiddeling (detachering of werving en selectie) heeft wel degelijk invloed op jouw werk en voorwaarden! Maar wat is nou precies het verschil tussen detachering en werving en selectie?
Stel je voor: een zorgorganisatie klopt bij ons aan met de vraag of Eva nog een geschikte psycholoog kent. Eva gaat vervolgens op onderzoek uit, selecteert een psycholoog, beoordeelt of deze past bij de organisatie en stelt hem of haar voor aan de organisatie. Is er een match? Dan komt de psycholoog in dienst van de zorgorganisatie en is het out of our hands. Soms is dit de meest snelle en efficiënte oplossing: een zorgorganisatie hoeft immers zelf niet meer te zoeken en de psycholoog wordt meteen volledig opgenomen in een nieuw team. Het nadeel is echter dat we de psycholoog daarna niet meer kunnen helpen als er vragen opduiken en geen coaching, training of gewoon een luisterend oor kunnen bieden.
Het kan ook zo zijn dat die psycholoog voor een vastgestelde periode bij Eva in dienst is. In dat geval ‘lenen’ wij hem of haar uit aan een zorgorganisatie. Eva verantwoordelijk voor het wel en wee van de psycholoog, die altijd bij ons aan kan kloppen bij worstelingen, vragen, trainingen of gewoon een goed gesprek. Eva blijft dus naast ‘haar’ zorgprofessional staan en ondersteunt waar mogelijk. Het uiteindelijke doel? Dat diezelfde psycholoog na de vastgestelde periode van detachering gegroeid is als mens en werknemer en zijn of haar weg moeiteloos vindt op de werkvloer.